A TË PRANOJ?

Një njeri me zë të pikëlluar pyet: “Dëshiroj të pen­dohem, por a duhet patjetër të shkoj në vend të cak­tuar dhe të pranoj gjynahet? A është prej kush­te­ve të teubes të pranoj para gjykatësit atë që kam bërë dhe të kërkoj ekze-kutimin e dënimit?

Çfarë kuptimi ka rasti që kam lexuar pak më parë mbi teuben e Maizit dhe Gamidijes dhe rasti i njeriut që zbavitet me gruan në kopsht?”

Të themi ty, o vëlla i dashur, se lidhja e robit me Zo­tin e tij pa kurrfarë ndërmjetësimi është prej veçorive të këtij be­simi të madh, me të cilin është i kënaqur Allahu. Në Kur’­­an thuhet: “E kur robërit e mi të pyesin për Mua, Unë jam afër, i përgjigjem lutjes kur lutësi më lutet.” (Bekare: 186)

Nëse jemi të bindur se teube­ja i bëhet vetëm Allahut, atëherë edhe pranimi bëhet vetëm prej Allahut. Në duanë e sejjidul-istigfarit thuhet: “I pranoj dhuntitë e Tua ndaj me­je dhe i pra­noj gjynahet që kam bërë.”

Ne nuk jemi si të krishterët, për atë e falënderojmë Allahun. Atyre prifti ua fal gabimet nëse ulen në ulësen e pra­nimit të gabimeve. Por, Allahu në Kur’an thotë: “A nuk e dinë ata se Allahu është Ai që pra­non pendimin prej robërve të vet?” (Teube: 104), prej robërve, pra, por pa kurr­farë ndërmjetësuesi.

Sa i përket ekzekutimit të dënimeve, përderisa nuk ka arri­­tur akuza tek imami apo gjykatësi, nuk je i de­tyruar të shkosh dhe ta pranosh. Ai, të cilit Allahu ia ka mbuluar gjyna­het, nuk është keq nëse e mbulon vet­ve­ten. Do t’i mjaf­tonte teubeja si dëshmitar mes tij dhe Allahut. Nga em­rat e Allahut të Madhë­ri­shëm është “Es-Sit-tir” (Mbu­lues), prandaj, edhe Ai e do mbulimin e gjynaheve të robërve të Tij.

Ndërsa sa i përket sahabëve, si Maizi dhe gruaja që kanë bërë zina dhe njeriu që është zbavitur me gruan në kopsht, ata (Allahu qoftë i kënaqur me ta) kanë bë­rë një vepër (kur e pranuan gabimin) që nuk kanë qe­në të detyruar. Ata e kanë bërë nga dëshira për t’u pas­truer, pasi Pejgamberi alejhi selam, kur i erdhi Maizi dhe gruaja, në fillim i refu­zoi. Gjithashtu fjala e Umerit për njeriun që është zbavitur me një femër në kopsht: “Allahu do t’ia mbulonte gjynahun sikur ky ta mbulonte vetë”, ndërsa Pejgamberi alejhi selam heshti me pohim.

Prandaj, nuk është nevoja të shkohet në gjyq dhe të bë­het pranimi, nëse Allahu ia ka mbuluar gjynahet. Po ashtu, nuk ka pse të shkohet te imami i xhamisë dhe të kërkohet ekzekutimi i dënimit, e as kërkimi nga ndonjë shok për ta shko­pëzuar në shtëpi, siç mendojnë disa.

Kështu del në shesh qëndrimi i neveritshëm i disa të paditurve ndaj të penduarve, siç është rasti që vijon:

Një gjynahqare shkon te një imam i paditur në një xhami. Pranon para tij gjynahet që ka bërë dhe kërkon prej tij zgji­dh­jen. Ky imam i thotë: “Patjetër duhet të shkosh njëherë në gjyq, ta vërtetosh pranimin sipas she­riatit dhe të ekzeku­to­het dënimi e pastaj të shikohet çështja jote.” E gjora, kur e pa se nuk mund ta zbatojë fjalën e tij, ia ktheu shpinën teubes dhe u kthye në gjendjen e mëparshme.

Shfrytëzoj këtë rast që të bëj një apel të rëndë­si­shëm: O ju muslimanë, njohja e vendimeve të fesë ësh­të amanet, gji­thashtu kërkimi i tyre nga burimet e sakta është amanet. An­daj edhe Allahu thotë:

“Pyetni pra dijetarët, nëse nuk dini.” (Nahl 43)

E në një ajet tje­tër thotë:

“Ai është Mëshiruesi. Për Të pyete ndo­një shumë të dijshëm.” (Furkan 59)

Çdo vaiz nuk është në gjendje dhe nuk na takon ta pye­sim për fetva. Nuk na takon të pyesim çdo imam xhamie apo muezin për vendimet e sheriatit në çështjet e njerëzve. As çdo poeti apo prozatori nuk i takon t’i inter­pretojë fetvatë. Besimtari është përgjegjës prej kujt i merr ato, sepse janë pjesë e ibadetit. Edhe vetë i Dërguari alejhi selam ka pasur frikë për umetin nga imamët që çojnë në dalalet. Një­ri nga se­lefi (muslimanët e parë) ka thënë: “Vërtet kjo di­turi (marrja e fetvave) është fe. Shikoni me kujdes prej kujt po e merrni fenë tuaj.” Adhurues të Allahut, hapni sytë dhe kini kujdes nga këto rrëshqitje. Kërkoni ata që janë dije­tarë për atë që nuk kuptoni, e Allahu do t’ju ndihmojë.